Hükümet, "takdir-i ilâhi"ye bağlıyor işi...

"Fıtrat" diyor...

ölüm mukadder!..

kaçınılmaz!..

Türkiye'nin "en ucuz" kömürünü çıkaranların ölüm sebebi Allah'a havale ediliyor.

Kimsenin itiraz edemeyeceği bir Makam'a...

Almanya'da son otuz yılda madenlerde sadece üç kişi ölürken, bizde bin yedi yüz kişinin ölmesi bir şey söylemiyor siyasetçimize... siyasetçilerimize...

 ***

Maden sahibi basın toplantısında gazetecilere suçluyu ihbar ediyor!

"Yangın iki-üç ay sonra çıksaydı bu ölümler olmazdı!.."

Suç yangında!..

Yanarken yakanda!..

***

Suç, ölen üç yüz garibin üstünde kaldı kalacak.

Ölenlerin ta kendilerinde!..

***

Ve sendikalar...

İşçilerle ilişkileri, işçi öldükten sonra başlayanlar.

Emekçiler öldüğünde sokaklara dökülenler...

Sloganlarını ölenler üzerinden pişirip servis edenler...

Onca "emekçi" kırılmadan önce, ölümlere mekan olan o ocakların halini eylemlerine konu yapmayanlar, bunun için greve gitmeyenler, iş bırakmayanlar, yani sendikalar, yani "ulusalcı modernist" gençler, ölümlerden sonra sokakları ele geçirmenin provasını yapıyorlar.

Nefretleri galebe çalıyor...

Başbakana olan nefretleri...

Ölenlerin hüznünü paylaşmanın ötesinde onunla hesaplaşmanın imasını taşıyor sloganları...

Onunla...

Yani başbakanla... Her halukârda... 

İşverenle değil!

Galebe çalan nefretleri vicdanlarını yok ediyor...

Ölen işçilerden çok, nefret edilen düşman var hedeflerinde...

Madenin önünde acı çekenlerin yanında değiller bir yudum teselli için...

Ve paylaşmak için acılarını...

Ölmüş kocalarını bekleyenlerin yanında değiller...

Ölmüş babalarını bekleyen yetim çocukların yanında...

Ölmüş evlatlarını bekleyen ana-babaların da...

Sokaktalar hepsi ellerinde taşlarıyla, sopalarıyla...

***

Her işten kârlı çıkmanın derdindeyiz!..

Başkalarının zararına rağmen kârlı çıkmanın derdinde.

Karşıdakinin "ölmesine" rağmen...

Sırf zarar görmemek için sorumluluk duygumuzu körelttik.

Sorumsuzluğumuzun yarattığı bedelleri başkalarının ödemesi rahatsız etmedi bizi.

Din duygumuzu...

vicdanımızı...

ve ahlâkımızı...

Buharlaştırdı erdemden yana ne varsa...

***

Din şekillendirmiyor bizi, düşüncemizi, hayatımızı ya da fikriyatımızı.

Eğip bükmüyor bizi.

Kalıba sokmuyor...

Sokamıyor...

Ahlâk ya da vicdan da öyle...

Çünkü ruhumuzu kaybettik...

Bizi anlamlı kılanı...

Değerli yapanı...

***
Kazanmayı önceledik hep.

Maddeten...

Ve siyaseten...

Kaybedenlerin üzerinden kazanmayı önceledik.

Kaybedenlerin hüznü üzerinden.

Hüznü ve kederi üzerinden.

Perişanlığı, yoksulluğu ve yok oluşu üzerinden...

Ölümleri üzerinden madenlerde...

***

Diyanet İşleri camilerde mevlitler okuttu.

Ölenlerin ruhuna Fatihalar gönderildi.

Peki, "İşçinin hakkını, alnının teri kurumadan verin." diyen bir dinin, işçilerini ölüme gönderenlere söyleyeceği bir sözü yok muydu?

"Bir insanın ölümüne sebep olan, bütün insanlığı öldürmüş gibi olur." diyen bir dinin söyleyecek sözü olmaz mı hiç!.. 

Neden Diyanet hutbeleriyle sarsmadı bu ülkeyi?

Bu ülkenin yöneticilerini ve işverenlerini...

***

"Bu yangın iki-üç ay sonra olsaydı kimse ölmezdi." diyor maden sahibi...

Demek ki önlem alındığında ölmeyecekmiş bu üç yüz emekçi...

***
Ve maden şirketinin bir başka yetkilisi, "Maden ocağında yaşamı koruma odaları yoktu. Yeni yapıyorduk..." diyor.

Demek ki olsaydı kaçış odaları ya da yaşam odaları, yetim bırakılmayacaktı çocuklar.

Dul kalmayacaktı kadınlar...

Evlatsız kalmayacaktı ana-babalar...

***

Utanmak için daha hangi acıların yaşanması gerekiyor!...

Ve aslında ne çok sebebimiz var utanmak için!