Şehrin meydanları hiç kuşkusuz o şehirde yaşayanlarındır.

O şehirde yaşayan herkesin.

Tek tek herkesin.

Her hâlukârda.

İktidarların değil!..

***

Meydanlar "toplanmak" içindir.

Biraraya gelmek için.

Dolmak, doldurmak, doldurulmak için...

İnsanlar tarafından... 

"Meydan" olmanın gereğidir bu. 

Şehirliliği farketmek içindir meydanlar.

Kentliliği...

Ve biraradalığı... 

***

Şehrin kalbinin attığı yerdir meydanlar.

Şehrin insanının kalbinin...

Toplu duyguların.

inançların...

düşüncelerin...

ve hüzünlerin...

***

Bir gösteri mekânıdır meydanlar.

Görselliğin mekânı.

Çeşitliliğin...

Renkliliğin... 

Ve hatta çelişkinin...

Çelişkilerin... 

***

Ve politiktir meydanlar.

Politikanın kendini varettiği yerler...

Siyasetin inşa edildiği ve aktarıldığı... 

Serbestçe...

Ve özgürce... 

***

Devletin kudretinin, gücünün gösteri mekânı değildir meydanlar.

Olmamalıdır da.

Halkın taleplerinin, isteklerinin haykırıldığı yerlerdir.

Halkın kendi sesini duyurduğu yerler.

Taleplerini ve itirazlarını.

Hatta isyanlarını... 

İktidara karşı...

Ve devlete... 

***

Şehrin insanını meydanlara sokmamak, şehrin meydanlarını halka yasaklamak bir ulus devlet refleksidir.

Meydanları sahiplenmektir devlet adına!

İktidar adına!..

Güç adına!..

Jakoben bir tutumdur bu.

Buyurgan...

Ve emredici...

 ***

Yasaklamak, korkmaktır.

Yasakladıklarından korkmak.

Meydana girmelerini yasakladıklarından.

İşçiden korkmaktır.

Öğrenciden...

Memurdan...

Şehrin insanından.