"Hocam!" dedi "ilkokul" mezunu bir büyüğüm, "Şu olimpiyatları bize vermediler ya, öyle bir sevindim ki. Eğer verselerdi (kibirli kibirli) gezerdi Tayyip Efendi!.." 

"Hayatımda bir yenilgiye hiç bu kadar sevindiğimi hatırlamıyorum." diyor "üniversite" mezunu Cumhuriyet Gazetesi bayan yazarı kahkahalar atarak.

Ve ekliyor: "Tayyip'in düşüşünü kimse durduramaz."

İlkokul mezunu büyüğümle üniversite mezunu bayan yazarımızın algı düzeyleri nasıl da örtüşüveriyor. Tıpa tıp.

Üniversiteli öğrencilerimiz de Kadıköy Meydanı'nda toplanıp, olimpiyat organizasyonunun Tokyo'ya verilmesinden dolayı"Yaşasın Tokyo!" diye bağırmışlar!

Ağustos ayının son haftası Bursa'daydım. Tarihi bir hanın iç avlusunda bir sehpa etrafında sıralanmış taburelerde oturan esnafın sohbeti donduruyor beni.

"A be ölmeyince kurtulamayacağız bu adamdan!" diyor biri başbakan için.

"Ölecek." diyor öbürü de. "Ölecek be ya. Bağırsak kanseri adam. Gidici gidici!.. Gizliyorlar!"

***

Geçen haftaki makalemde tam da bunu anlatmaya çalışıyordum.

Bu ülke evlatlarının birbirine düşman edilişini. 

Birbirimize olan nefretimizi.

Kendimizi nefret üzerinden varedişimizi.

Nefretsiz yaşayamayışımızı.

***

Kendi ülkesinin uluslararası olimpiyatlara ev sahipliği talebinin geri çevrilmesine, kabul edilmemesine ya da reddedilmesine sevinebilmek nasıl bir ruh halidir anlayamadım. Anlayamıyorum. Anlayamayacağım da galiba...

*** 

"Şunun şurası bir İstanbul anatacaktık dünyaya." diyor Hürriyet yazarı Fatih ÇEKİRGE... 

"İki kıtayı kavuşturan en kadim şehir olarak İstanbul, 5 kıtaya meşale yakacaktı. Nereden bakarsanınız bakın, şunun şurasında bir İstanbul anlatacaktık. Çünkü İstanbul hak etmişti kendini anlatmayı. Üzüldüm. Biraz da kızgınım doğrusu." diye devam ediyor sayın ÇEKİRGE.

Sayın ÇEKİRGE'nin hayalinin altına getirin Cumhuriyet yazarı bayanın sloganını yerleştiriverin ve tekrar okuyun.

"Hayatımda bir yenilgiye hiç bu kadar sevindiğimi hatırlamıyorum. Tayyip'in düşüşünü kimse durduramaz."

***

Neden peki?

Neden insan, ülkesi uluslararası bir organizasyonu kaybettiğinde sevinç çığlığı atar?

Sonuca üzülenlerin üzülme nedenleri ortada: 

"Şunun şurasında bir İstanbul anlatacaktık dünyaya." diyorlar.

"İstanbul Modern'deki Otoparkçı Ali, yıllar sonra gömleğini üstten iki düğme daha ilikleyecekti." 

Yeşilköy'deki pansiyoncu Remzi o sabah camları tertemiz edecekti. Balkonları yıkayacaktı." 

"Mezarından kalkıp Atilla İLHAN, 'Ulan İstanbul bu sen misin?' diyecekti."  

Evet üzülenlerin dünyaya anlatacakları bir İstanbul hayalleri, bu işi yapabileceğimize dair bir iddiaları vardı.

Bir öz güvenleri.

Bir meydan okumaları hatta...

***

Ya kaybettiğimizi sevinç çığlıklarıyla karşılayanlar?!.. 

Neden korkuyorlardı?

Neden ürkmüşlerdi?..

Kimden?.. 

Ülke zarar mı ederdi?

Laiklik tehlikeye mi girerdi? 

Yoksa ülke bölünme tehlikesi mi yaşardı?

"Özel hayata müdahale" kokusu mu almışlardı ya da. 

Neydi öne sürdükleri mantıklı gerekçe...

Tahammül edemedikleri tek şey ülkenin başbakanı.

Nefretlerinin besleyicisi.

Evet... Siyasi bir figüre duydukları nefretten besleniyorlar. 

Nasıl oldu da Tayyip nefreti, olimpiyat nefretine dönüştü?

Olimpik nefrete!..

Nefretin olimpik olanına!.. 

 ***

Nefretimiz, güzel olanı görmemize engel.

Güzeli düşünmemize hatta...

Doğru düşünmemize.

Hayal etmemize de... 

Çünkü nefrete batmış, nefrete köle olmuş bir bağnazlığın akılla, akli olanla ilişkisi kesiliyor.

Kesilir...

Mecburen.

Nefret örter her şeyin üstünü.

aklın... vicdanın... insanın... ve insanlığın...