Oruç tutmak değil mesele...

Oruca "tutulmak"...

"Tutuklusu" olmak. 

Aşkla... 

Yani Allah'a...

Sevgili'ye...

*** 

Oruç, yola çıkmaktır.

Yola düzülmek... 

Sevgiliye götüren yola...

Firaktan vuslata bir macera.

Yaklaştıran... 

Yaklaştığını hissettiren...

***

Yola çıkmak, yoldan çıkmayı da mümkün kılan bir macera...

Çeldiricisi, engelleyici olan...

Ona rağmen devam etmek yola.

*** 

Amaç elbette ki aç kalmak değil.

Yüz sürmek eşiğe. 

Eşiğine.

Allah'ın. 

Sevgilinin. 

Kabul etmesi için beklemek orada...

Eşikte... 

Sabırla... 

İnatla...

Uyumaktır o eşikte...

Rüyasını görmeyi ummaktır. 

Cemalini... 

*** 

Çölü Mecnun'a mekân kılan, sevgiliye olan aşkıydı.

Çöl...

Sevgiliye götüren yol...

Mecnun'u... 

*** 

Çölün yakıcılığı, Mecnun'un şikayetinden azadeydi...

Onu sevgiliye götüren her şeye dosttu Mecnun.

Tüm engellere, tüm yoldan çıkarıcılara. 

Mecnun'u izleyenler için çileydi çöl.

Mecnun'u anlamayanlar için.

Ve aşkı.  

Aşkını. 

*** 

"Oruç tutmuyorsan bile tutana saygı göster!" repliği her ramazan sürüme girer.

Bir emir:

Saygı göster!

Oruca.

Orucuma. 

Oruçluya.

***

Oruç tutana "saygı", oruç tutanın talep ettiği değil, oruç tutmayanın oruç tutana gösterdiği bir keyfiyettir.

Keyfiyet!

Sadece keyfiyet. 

Mecburiyet değil.

*** 

"Ben oruçluyum. Benim karşımda yiyip-içme." demek, oruçlu olduğunu "ilân" etmektir cümle aleme.

Bir kibri işaret eder bu.

Üstünlüğünü!..

Tutmayana karşı.

Tutmayanlara...

Oruçsuzlara...

Oysa oruç, bunlardan başka bir şeydir. 

Bir hüznün hikâyesidir oruç. 

Tevazuun...

Kibrin değil...

***

Dücane CÜNDİOĞLU'nun seslenişiyle bitirelim:

"Bil ki ey talib, Hira'sız din, itikafsız Ramazan olmaz.

Kalabalıkların arasındayken Tanrı'nın seninle ne işi olabilir?

Tanrı konuşmak için yalnız olanları seçer, diye uyarmıştım seni.

İçine çekilmen gereken bir kendiliğin bile yok.

Bir sığınağın.

Bir mağaran.

Tek başına için için ağlayabileceğin bir odan.

Hüznün yok çünkü.

Madem mahzun değilsin ey talib, kendini niçin aç bırakıyorsun?"