"Sokağın yoldan çıkmışlığına aldanmamak gerekirmiş demek ki." dedim, Serdar TUNCER'in nefis muhabbetinden sonra dostlarıma.

Yürüttü bizi, bugünden düne ve geçmişe...

Atalarımıza...

Unuttuğumuz dillerine...

O dilin harmonisine...

ahengine...

Ve onların yarattığı söz medeniyetine...

***

Bir nezaket dersiydi aldığımız. Bir incelik ve kibarlık duruşundan konuşmasına.

***

Başımızı gövdemizle buluşturan bir asude zamandı.

Kaybettiğimiz gövdemizi...

Başımızı yürüteni...

Alnımızı yukarıda gezdireni.

Besleyip, büyüteni...

Olduranı...

Olgunlaştıranı

Ve gövdesiz kalmış başımızı.

Gövdesiz kalmış...

Köksüz...

Temelsiz...

***
Ve salonu dolduranlar.

Gençler...

Kızlı-erkekli...

Örtülü-örtüsüz...

Üniversiteli ya da değiller.

Hepsinde bir sükûnet hali.

Bir "yola" çıkma hali hepsinin üzerinde.

"Yoldan çıkmışlığa" inat.

Sokakların "yoldan çıkmışlığına"...

"yoldan çıkarıcılığına"...

***

Bir "yola" çıkma hali hepsinin üzerinde.

Bir yola "düzülme"...

Vakarla. sükûnetle...

Yolculuk hep geleceğedir...

Gelecek olana...

Gelecekte olana...

Hayale...

İdeale...

***
Oysa bu yolculuk geçmişeydi.

Bilemediğimiz geçmişimize...

Bildirilmeyen...

Gizlenen!..

***
Öyle ya gelecek tasavvuru geçmiş üzerinden oluşturulur.

Geçmişiyle "yolları" kesilenler "yolsuz"durlar.

Yolsuzluk, yolda olmama halidir.

"Yoldan çıkmışlık" hali.

***
Sözle düşünürüz biz.

Sözle ve sesle...

Mûsikîyle

Geçmişte kurduğumuz söz medeniyetiyle.

Heyhat!

O söz medeniyetinin sözleri de yok şimdi.

Mûsıkîsi de...

***
İşte o olmayandan haberdar etti bizi.

Geçmişimizden

O yitik olandan...

Yitiğimizden...

Gövdemizden...

Başsız gövdemizden.

Başımızla gövdemizi buluşturduğumuzda bir medeniyet tasavvurumuz olabilecek inşallah.

***
Sağolasın Serdar TUNCER...

Söz medeniyetimizin çocuğu...

Ağzına sağlık...