Dinlemek...
Değer vermek konuşana... konuşmacıya...
Önemsemek onu...
Sizin için, size hitaben anlattıklarını...
***
Dinlemeyi anlamlı kılan, dinleyeni "muhatap" almasıdır.
Dinleyeni irşat etmektir maksat. Değer vermek, değer yüklemektir muhatabına.
Bu yüzden saygıya değerdir anlatıcı.
Saygı gösterilmesi gerekendir...
Bu bağlamda konuşmacıyı dinlemek ahlaki bir görevdir.
Ve dinlemek bir terbiyedir... edeptir...
Hele bir de konuşmacılar bilim dünyasının akademisyenleriyse. Profesörleri, doçentleriyse...
Dertleri, dinleyicilerinin mesleki yeterliliklerini artırmaksa, son gelişmelerden haberdar etmekse, ne bulunmaz bir nimettir şükredilmesi gereken...
***
(8 yıl önce)
Eğitim bilimlerinin tanınmış, yetkin profesörlerinden Yüksel ÖZDEN gelmişti bir konferans için. Okullardan da "resmi yazıyla" şu kadar öğretmenin katılımı "istenmişti".
Bir şanstı aslında "eğitimciler" için izin alınıp gidilesi, hatta kaçılası!..
"Ismarlama" resmi yazıyla salonu dolduranlardaki heyecansız bakışlar profesörün gözünden kaçmamıştı.
Oysa eğitim bilimleri dünyasındaki farklı paradigmaları anlatıyordu coşkuyla.
Kurduğu her cümle öğretmenliğimizi, en azından benim öğretmenliğimi "bitiriyordu!"
Öğretmen okullarında öğrendiğimiz doğruların zaman içinde nasıl da yanlışlandığını haykırıyordu aslında sahnedeki genç profesör.
"Kral çıplak!.." diyordu...
Ama biz sağırdık!..
Öğretmenler kendi dünyalarının dedikodularını yapıyorlardı fısıltı halinde yüzleri birbirine dönük.
"Çaktırmadan!.."
"Güya!.."
Sahnedeki konuşmacının "eğitimci karizma"sından bir habersizlik hali yüzlerde...
"Bakın!.." dedi, genç prof. "Eğer siz buraya ‘zorla' getirildiyseniz, ben bu oyunun parçası değilim. Şimdi lütfen beni dinlemeyecek olanlar dışarı çıkabilirler. Beni dinleyecek olanlara hitap etmek istiyorum." dedi mealen.
Dinlemeye ait bir "edebe" sahip olmadığımızı da ima etmişti aslında.
En "utanılacak" olanı da buydu aslında...
***
(8 yıl sonra... Yani şimdi...)
Resmiyetin soğuk, belki ruhsuz, heyecansız soğukluğu büyükçe salonunun her yerinde.
Salonun ön koltukları boş.
Önlerde oraya buraya serpilmiş dinleyiciler, salonun arka koltuklarında öbek öbekler...
Sessiz, huzursuz, kımıltısız, sıkıcı bir bekleyiş.
Oraya, yani salona zorla getirilmişlik hali tüm yüzlerde...
Salonun sahnesinin duvarına düşürülmüş aydınlık ekranda Prof. Ziya Selçuk...
Türkiye'nin aydınlık yüzlü profesörlerinden. Okullarda halen uygulanan yeni programın kurucusu...
Günümüz eğitim bilimlerinin yeni paradigmalarından söz ediyor...
Eğitim Bilimleri dünyasında üretilen bilgilerin sekiz- on yılda eskidiğini ya da yanlışlandığını, bu nedenle öğretmenlerin okuyarak kendilerini yenilemeleri gerektiğini söylüyor.
Kurduğu her cümle, salonda yükselen uğultunun içinde buharlaşıveriyor.
Ulaşmıyor kulaklara!..
Kapalı kulaklara!..
Salonda oluşturulmuş sohbet halkalarına!..
***
Konuşmacıyı, dinleyeni, dinlemeye gayret edeni de saymayan, hesaba katmayan, önemsemeyen bir hal salonda.
"Bunları zaten biliyoruz!.." diyor bir öğretmen arkadaş...
"Biliyor" olmasına gerekçe gösteriyor dinlemeyişini... ürettiği gürültüyü...
En azından oraya dinlemeye gelenin dinleme hakkına müdahaledir mesele.
Bir hak ihlalidir söz konusu olan...
***
Dinlemek...
Değer vermek konuşana... konuşmacıya...
Önemsemek onu...
Sizin için, size hitaben anlattıklarını...