Yetmişli yılların düşman kardeşleriydik!

Birbirini gördüğü yerde yumruklarını hınçla sıkan...

silaha sarılan...

öldüren...

öldürülen hatta düşman kardeşi tarafından!..

***

Okulları işgal edenlerdik sokmamak için “düşmanımızı” içeri...

Sokakları, mahalleleri ve hatta şehirleri de zaptedenlerdik... kuşatanlardık... hainlere, Amerikan ya da Moskof “uşaklarına” karşı!..

***

Oysa ne bu ülkeyi soyanlardık, ne de sömürenler...

Fabrikası olanlar değildik. Büyük toprakları ya da çiftlikleri olanlar da...

Ama birbirimizi vatanı satmakla suçluyorduk.

“Satacak” hiçbir şeyi olmayanlardık oysa.

Yoksul halk çocuklarıydık köşe başlarında birbirine tuzak kuran. Bomba atan... bombalı pankart asan... ve slogan yazan duvarlara...

“Satacak şeyi” olanlar bizim savaşımızı izlediler hep.

Güvende olanlardı onlar... korunanlardı yasalarca... örgütlü olanlardı.

Hiçbir şeyi olmayanların kavgası görünmez kıldı onları, uzakta tuttu hep...

Fark edilmediler... edilemediler... ettirmediler...

***

İdeolojiler üzerinden var ettik kendimizi ve düşmanımızı.

İdeolojimiz vardı.

Kurtarıcımız...  sorunsuz, sömürüsüz, mutlu bir dünya vaadediyordu.

Şu an var olan, gelecekte de ortaya çıkacak olan her problemin çözümü ideolojimizde saklıydı!

***

Bir de düşman ideoloji vardı. “Uzlaşmaz” çelişkimizdi.

Uzlaşılmazdı!.. uzlaşılamazdı!..

Yok edilmesi gerekirdi! ideolojinin de taraftarının da!..

***

Ve yok ettik yıllarca...

Kardeş kardeşi...

Ve binlerce...

***

İdeolojiler var etti bizi hep!..

Değerimizi ideolojimiz üzerinden ürettik!

İdeolojiler hapsetti bizi içine.

Biz kendimizi hapsettik “üretilmiş” ideolojilerimizin içine.

***

İdeolojilerimizi kurgulayanlar, servis edenler görülmediler hiç. Fark edilmediler.

Uzlaşmaz ideolojiler dünyasının kuklalarıydık çarpışan, çatışan, yok eden, yok edilen.

Kuklaları oynatanlar, iplerini elinde tutanlar sahnenin arkasında olanlardı.

Sahnenin arkasında olanlar, görünmez olması gerekenlerdi. 

Zahirde oyun, kuklaların oyunuydu.

Oysa oyun, kuklaların “sahipleri”ne aitti.

İpleri elinde tutanlara...

Perde arkasındakilere... gizlenenlere... saklananlara...

***

Bugün, 23 Mayıs 2012...

Bayraklar, flamalar her yerde...

Renk renk...

Sendikalar hercümerç olmuş...

“Düşman kardeşler”  kol kola, omuz omuza, davullu zurnalı halaylar çekmedeler meydanlarda.

Ve sloganlar emeği kutsayan...

Devletin örgütlü gücüne, örgütlenerek muhalefet eden emekçiler.

***

Hak, özgürlük, grev diyen “komünistler” Moskova’ya, o sloganlara itiraz eden “yerli işbirlikçi faşistler” de Amerika’ya gitmeyeceklerdi!

Vatanlarında kalacaklardı. Kendilerinin olanda...

***

“İdeolojilerin hapsettiği akıllar” özgürlüğüne kavuştu.

Emeğinden başka satacak sermayesi olmayanlar zincirlerini kırdılar bugün.

İdeolojinin değil, hayatın gerçekliği galip geldi.

Akl-ı selim, güçlü olanın, örgütlü olanın karşısına parçalanarak değil, örgütlenerek, bir olarak, birlik olarak çıkılacağını fısıldadı “düşman kardeşlerin” kulağına...

Ve akl-ı selim galip geldi meydanlarda...