Büyük büyük hoparlörlerden ritmi yüksek, çılgın bir müzik dolduruyor okul bahçesindeki sandalyelere oturmuş meraklı ve heyecanlı annelerin kulaklarını.

Okul öncesi eğitim sınıflarının hazırladığı programın başlamasına yarım saat kala açılan batı müziği sınıflarda ders yapmayı imkansız kılıyor. Ancak öğretim yılının son günlerine has bu hareketlilik ve müzik gürültüsü rahatsız etmiyor öğrencileri. Aksine heyecanlarını artırıyor. Gülümseyen yüzlerde gözler, dışarıyı  özlemle arıyor sanki.

“Dışarı.” diyorum...

Sevinç çığlıkları dolduruyor sınıfı.

Her şey, her yer sevince kesiyor.

Sıralar sevinç.

Masalar sevinç...

Duvarlar, karatahtalar, akıllı tahtalar...

Ve çocuklar...

Hepsi sevinç kesiliyor.

***

Dışarısı...

Özlenen ...

Olunması gereken...

“Çalınan” çocukluklarının oyun dünyası.

“Unutturulan” oyunlarının...

***

Sınavların unutturduğu “çocukluklar” yaşanmıyor artık.

Testlerin unutturduğu “oyunlar” da yok.

***

Oyunlar...

Büyüten, olgunlaştıran...

“Birlikte yaşayabilmeyi” mümkün kılan.

“Paylaşmayı”, “yardımlaşmayı” yaşamın bir gereği yapan.

Çalışmanın, mücadelenin ve başarının “ahlâkını” öğreten...

***

Unutturduk hepsini.

El ele... anne-baba... öğretmen... ve sistem...

Hep birlikte başardık!..

***

Tarifi mümkün olmayan bir “başarı” hastalığına tutulduk.

Neyi ne kadar “başarabildiğini”, “başarabildiğimizi” açıklayamayan biz büyüklerin hummalı bir tutkusu oldu  çocuklarımızdan “başarı” beklemek.

***

Neydi başarı?

Dereceye girmek?..

Herkesi geride bırakmak!..

Kaç kişiye nasip olur böyle bir başarı?

1,2,3 hadi bilemediniz ilk 10 kişiye.

Sınavlara kaç öğrencinin girdiğinden bağımsız olarak bu sayı değişmez.

Yüz kişi de girse sınava, bin, ya da on bin, hiç değişmez.

Eğitim sistemi ilk on kişinin başarısına odaklanmış adeta.

***

“Hocam” dedi bir velim, “Yedi yüz kişinin katıldığı bir “deneme sınavında” üç yüzüncü oldu. Çok başarısız. Ne yapmamız gerekiyor?”

Ne yaparsanız yapın bu tür sınavlar hep ilk on öğrenciyi belirlemek için yapılır.

O on öğrencinin dışındaki herkes “başarısız”dır artık.

“Başarısızlık” ve mutsuzluk üreten bir sistemle karşı karşıyayız.

Sadece dereceye girenleri mutlu eden!..

***

7-10 yaş grubu çocuklardan söz ediyoruz.

Çocuklardan... çocuktan... çocuk...

Allah’ın, yaptıkları hiçbir şeyden “sorumlu” tutmadığı ve melekleştirdiği günahsızlar.

Melekleştirilenler...

Cennetlikler...

Çocukken öldüklerinde, anne babalarına şefaatçi olacaklar.

“Anne-babamızı almadan cennete girmeyiz.” diyecek olanlar.